Overstag...

Jawel, het is zover.... Kaat zit op Hyves.

Wat een een dagje kerst met je familie niet kan doen.
't Is wel grappig, moet ik zeggen.

Voor als je nieuwsgierig bent (en zelf nog niet Hyvet):

http://karenvandelockant.hyves.net/

Goffert Park 22 december 2007 9.00 am

Na 2 grauwe dagen scheen in 1 keer de zon. Tijd om de schoenen aan te trekken voor een ochtendwandeling in het Goffert Park. Gelukkig had ik mijn fototoestel bij me...

Schiermonnikoog.

Winnaar World Series 2007!

Zuid Afrika Wereldkampioen!

Het is alweer bijna een week geleden, maar het vermelden nog steeds waard.
Uitslag Finale: Zuid Afrika 15-6 Engeland.

Herlezen: Regeneration - Pat Barker.

"In 1917, decorated British officer and poet Siegfried Sassoon wrote a declaration condemning the war. Instead of a court-martial, he was sent to a hospital for other "shell-shocked" officers where he was treated by Dr. William Rivers, noted an thropologist and psychiatrist. Author Barker turns these true occurrences into a compelling and brilliant antiwar novel. Sassoon's complete sanity disturbs Dr. Rivers to such a point that he questions his own role in "curing" his patients only to send them back to the slaughter of the war in France. World War I decimated an entire generation of European men, and the horrifying loss of life and the callousness of the government led to the obliteration of the Victorian ideal. This is an important and impressive novel about war, soldiers, and humanity. It belongs in most fiction collections" (Library Journal, 1992)

De Mokerhei op een mooie septemberzondag.

Gelezen: Middernachtskinderen

'Midnight's Children is a 1981 novel by Salman Rushdie. It centres on the author's native India and was acclaimed as a major milestone in postcolonial literature.

It won both the 1981 Booker Prize and the James Tait Black Memorial Prize for the same year. The book was later awarded the 'Booker of Bookers' Prize in 1993 as the best novel to be awarded the Booker Prize in its first 25 years. Midnight's Children is also the only Indian novel on Time magazine's list of the 100 best English-language novels since its founding in 1923.

Midnight's Children is a loose allegory for events in India both before and, primarily, after the independence and partition of India, which took place at midnight on 15 August 1947. The protagonist and narrator of the story is Saleem Sinai, a telepath with a nasal defect, who is born at the exact moment that India becomes independent. Saleem Sinai's life then parallels the changing fortunes of the country after independence.'

Time's 100 review:

"Rushdie's version of The Prince and the Pauper becomes a cartwheeling parable about the fate of modern India. At the stroke of midnight on August 15, 1947, the date on which India proclaimed itself independent from Great Britain, 1,001 children are born with supernatural powers. Two are switched at birth, the illegitimate son of a poor Hindu woman and the offspring of wealthy Muslims. Rushdie follows them through 30 years of partition, violence and Indira Gandhi's iron-fisted rule. The personal is the political here with a vengeance, as history becomes farce, becomes legend becomes memory becomes history again"

Filmtip uit het archief: sex, lies and videotape (1989)

"The argument in "sex, lies and videotape" is that conversation is also better than sex - more intimate, more voluptuous - and that with our minds we can do things to each other that make sex, that swapping of sweat and sentiment, seem merely troublesome. Of course, this argument is all a mind game, and sex itself, sweat and all, is the prize for the winner. That's what makes the conversation so erotic.

The movie takes place in Baton Rouge, La., and it tells the story of four people in their early 30s whose sex lives are seriously confused. One is a lawyer named John (Peter Gallagher), who is married to Ann (Andie MacDowell) but no longer sleeps with her. Early in the film, we hear her telling her psychiatrist that this is no big problem; sex is really overrated, she thinks, compared to larger issues such as how the Earth is running out of places to dispose of its garbage. Her husband does not, however, think sex is overrated and is conducting a passionate affair with his wife's sister, Cynthia (Laura San Giacomo), who has always resented the goody-goody Ann.

An old friend turns up in town. His name is Graham (James Spader), and he was John's college roommate. Nobody seems quite clear what he has been doing in the years since college, but he's one of those types you don't ask questions about things like that, because you have the feeling you don't want to know the answers. He's dangerous, not in a physical way, but through his insinuating intelligence, which seems to see through people.

He moves in. Makes himself at home. One day he has lunch with Ann, and they begin to flirt with their conversation, turning each other on with words carefully chosen to occupy the treacherous ground between eroticism and a proposition. She says she doesn't think much of sex, but then he tells her something that gets her interested: He confesses that he is impotent.

The early stages of "sex, lies and videotape"are a languorous, but intriguing, setup for the tumult that follows. The adultery between John and Cynthia has the usual consequences and creates the usual accusations of betrayal, but the movie is more interested in Graham's sexual pastimes.."

Unable to satisfy himself in the usual ways, he videotapes the sexual fantasies of women, and then watches them. Ann is horrified by Graham's hobby - and fascinated - and before long, the two of them are in front of his camera, in a scene of remarkable subtlety and power, both discovering that, for them, sex is only the beginning of their mysteries."

Met dank aan de review van Roger Ebert

World Cup Rugby begonnen!

Volgens een anonymous comentaar ergens op dit blog is bierverheerlijking niet cool. Nou ja, dan stap ik maar over op het verheerlijken van de schone sport die Rugby heet. Vast niet cool, maar dat hoeft ook niet. Rugby is voor noeste mannen die in volle ren worden getackeld, neuzen breken, bloemkooloren ontwikkelen en een paar honderd kilo scrum op hun nek krijgen. Het is geweldig om naar te kijken.

Gisteren is de World Cup 2007 begonnen in Frankrijk. Het gastland kreeg in de openingswedstrijd verrassend klop van Argentinie (12-17). Vandaag is een van de grote favorieten van start gegaan. The All Blacks (New Zealand)heeft met
76-14 Italie van het veld geveegd. Aangezien ik Old Blacks fan ben kan me dit natuurlijk alleen maar deugd doen! Het wordt weer tijd dat New-Zealand kampioen wordt.

Verder kijk ik uit naar de prestaties van de Ieren. Ze hebben de potentie het ver te schoppen. Laten we het hopen. Doordat de meeste wedstrijden niet te zien zijn op 1 van de zenders hier, zal ik af en toe naar de Irish Pub moeten om een mooie match te kijken. Je kunt je natuurlijk voorstellen dat het alleen maar gezelliger kan worden als het thuis-team goed speelt. Cheers!

Nazomeren.

In dat kleine fijne rommelige tuintje van me is de nazomer aangebroken. Wolkjes uit mijn mond in de morgen. En een gouwe zon in de namiddag. De herfst komt eraan maar is er nog net niet. Zijn geur hangt al in de lucht en de spinnen komen al naar binnen. Maar de zonnebloem doet nog een poging om het zomers te maken...

Café Jos.

In Nijmegen is een heel leuk café. Of, zoals de Horeca Café Top 100 2007 heeft gezegd: "Het trio juryleden dat los van elkaar Café Jos dit jaar bezocht was het er unaniem over eens. Dit is een prachtcafé waar prima producten worden geserveerd. (...). Op alle gebieden – bier, wijn, gedistilleerd, koffie en thee – zijn er meerdere varianten verkrijgbaar. En voor wie niet kan kiezen uit al dit lekkers staan er op iedere tafel waaiers klaar vol handige drankmenuutjes. De aanpak heeft van Café Jos een buurtcafé met nationale allure gemaakt. Een jurylid merkt op: ´Jos is een café dat is gebouwd door iemand met passie voor het vak en voor dranken.´ Café Jos is een voorbeeld voor menig collega. Dat met een 2e positie tot de top in caféland behoort"

Afgelopen zaterdag maar weer een bezoekje gebracht, met een paar bierliefhebbbende vrienden uit Enschede en Munster. Het Café telt ongeveer 16 bieren van het fust, 115 van de fles, 8 cognacs, 95 whisky's, 13 wijnen, 20 theesoorten, 12 koffie's. Een feest!


Foto's: Er worden wat sloebers gepruuft... een blonde bovengister van 8%, Mas en Melle kijken naar de foto's. Han geniet van een St. Bernardus Prior. Een mooie abdijbier uit Belgie.

Zeche und Kokerei Zollverein

Voor de meesten van ons staat het Ruhrgebiet synoniem voor zware industrie en grootstedelijke treurigheid. En als achtergrond voor de avonturen van de Duisburgse Tatortheld Horst Schimanski. Maar schijn bedriegt. De "Kohlenpott" is het bekijken meer dan waard.

In de tijd van de Industriële revolutie groeide het Ruhrgebied uit tot één van de grootste industriegebieden in Europa. In eerste instantie werden er vooral steenkoolmijnen en staalindustrie aangetroffen, later kwamen er andere industrietakken bij zoals machinebouw en elektronica.

Veel van de zware industrie is tegenwoordig verdwenen.Sinds de jaren '60 nam de vraag naar steenkool af en groeide het besef van milieuverontreiniging. Het gevolg hiervan was dat de er meer ruimte kwam voor recreatie en natuur en veel fabrieken en mijnen werden gesloten of omgebouwd tot museum.

Een van die musea is Die Zeche Zollverein. Dit is een stilgelegde Steenkoolmijn in het noorden van Essen. Sins december 2001 behoort de Kolenmijn Zollverein XII en de nabijgelegen cokesfabriek tot het wereldefgoed van Unesco. Zollverein is onderdeel van de Europese Route van Industriecultuur(ERIH)

Meer foto's op: http://www.flickr.com/photos/89343161@N00/

Filmtip uit het archief: The Sweet Hereafter (1997)

The Sweet Hereafter is a novel (1991) written by U.S. author Russell Banks; and an award-winning film (1997) by Canadian director Atom Egoyan, who also wrote the screenplay.
Banks's novel is a multiple first person narrative depicting life in a small town in Upstate New York in the wake of a terrible school bus accident in which numerous local children are killed. Hardly able to cope with the loss, their grieving parents are approached by a slick city lawyer who wants them to sue for damages. At first the parents are reluctant to do so, but eventually they are persuaded by the lawyer that filing a class action lawsuit would ease their minds and also be the right thing to do.

As most of the children are dead, the case now depends on the few surviving witnesses to say the right things in court. In particular, it is 15 year-old Nichole Burnell, who was sitting at the front of the bus and is now paralysed from the waist down, whose deposition is all-important. However, she unexpectedly accuses Dolores Driscoll, the driver, of speeding and thus causing the accident. When she does so, all hopes of ever receiving money are thwarted. All the people involved know that Nichole is lying but cannot do anything about it. Only her father knows why, but he is unable to publicly reveal his daughter's motives.

Gelezen: Harry Potter and the Deathly Hallows

"J.K. Rowling has pulled it off. Harry Potter and the Deathly Hallows has delivered a satisfying finale to the magical epic. The story takes off at a cracking pace, launching directly into an action scene with the lean professionalism of a Bond film. There's no mucking about - Rowling knows that readers and characters alike have been waiting impatiently.

As expected, Harry, Ron and Hermione do not return to Hogwarts, but begin their search for Voldemort's remaining horcruxes, the little fragments of his soul he has hidden to ensure his survival.

Just as Harry has left boarding school, so Rowling has left boarding-school stories. We are in a war zone now: Voldemort and the death eaters against Harry and the Order of the Phoenix - with the muggles coming in for attack as well."

Dagje kunst doen in Munster

www.skulptur-projekte.de

Typisch.....

Hé! Kijk es wat ik gevonden heb....

Gelezen : Specht en Zoon

Een jonge schilder, geliefd vanwege zijn fijnzinnige gelijkende portretten, krijgt een opdracht die anders is dan alle voorgaande: maak een portret van een gestorven jongen. 'Je redt er een leven mee', zegt de steenrijke vader van de jongen. De schilder weet dat hij zichzelf zal moeten overtreffen. Hij neemt de opdracht aan. Wie was de jongen? Waarom is hij dood? Waarom wordt hij, als hij af is, niet door de vader opgehaald? En waarom maakt de schilder eigenlijk het schilderij?

Specht en zoon won de Libris Literatuurprijs 2005.

Kings of Leon: Because of the Times

Iemand van de arbeid heeft me laatst een kopietje toegestopt van deze CD. Kende ze niet, maar ben nu fan. Geweldige plaat. Dank je wel Ruud! Mag je vaker doen.



Recentie Rolling Stone: http://www.rollingstone.com/reviews/album/13885771/review/13891139/because_of_the_times

"Because of the Times, named after a Southern preachers' conference that the boys used to attend with their Pentecostal minister father, is a whole album full of songs inspired by the only topic the Kings seem to care about: no-good women, the kind who turn nice country boys into thieves, fugitives or corpses, and make them love every sordid second of it."

2 vliegen in 1 klap: Gelezen.

Van de Lente de Dauw - Cees Nooteboom

Van de lente de dauw is het eerste deel van een geheel nieuwe uitgave van de reisverhalen van Cees Nooteboom. Als eerste werelddeel is Azië aan de beurt, met reizen naar onder andere Perzië, Birma, Maleisië, Borneo, Thailand, Macao en vooral Japan, een land waarvan kunst, cultuur, landschap en bewoners Nooteboom in hoge mate blijven fascineren. Zijn schitterende verslag van een bezoek aan de oude hofstad Kyoto (1993) verschijnt hier voor het eerst in boekvorm.Als een van de eerste Nederlandse schrijvers na Couperus is Cees Nooteboom er weer in geslaagd het reisverhaal te verheffen tot een volwaardig literair genre: 'Reizen heeft voor mij te maken met een gevoel van voorlopigheid, het is een goede metafoor voor de tijdelijkheid van het bestaan. Mensen die zich al te zeer aan één oriëntatiepunt vasthouden, die laten zich bedriegen.'


De Lachende Politieman - Sjöwall & Wahlöö
Vertaling van Den skrattande polisen © 1968

"De chauffeur lag over het stuur gezakt. Hij was kennelijk door het hoofd geschoten. Martin Beck keek naar wat het gezicht van de man moest zijn geweest en verbaasde er zich vaag over dat hij geen walging voelde opkomen. Hij keerde zich naar Hammer die uitdrukkingsloos in de regen stond te staren. ‘Wat voerde hij hier in godsnaam uit?’ zei Hammer toonloos. ‘In deze bus?’ En op dat moment begreep Martin Beck over wie de man aan de telefoon het had gehad. Naast het raam achter de trap die naar boven leidde zat Ake Stenstrom, een van Beck’s jongste collega’s. ‘Zat’ was misschien niet het juiste woord. Stenstrom’s donkerblauwe regenjas was doorweekt met bloed en hij lag achterover in zijn stoel, met zijn rechterschouder tegen de rug van een jonge vrouw die dubbelgebogen naast hem zat. Hij was dood. Evenals de jonge vrouw en de 6 anderen in de autobus. In zijn rechterhand hield hij zijn dienstpistool... "

Een rode dubbeldekker is van de weg geraakt. Alle inzittenden blijken te zijn vermoord. Een van de slachtoffers is de jonge politieman Åke Stenström. Zou zijn dood iets te maken hebben met het motief van de dader? Het is niet uitgesloten dat Stenström de oplossing van een oude zaak op het spoor was. Aan Martin Beck de taak uit te zoeken om welke zaak dat ging.

Ook mooi....

Katsushika Hokusai

Het is weer Bollywoodtijd! Chand Sifarish - Fanaa

Aan het lezen....

E.L. Doctorow (1931) heeft naam gemaakt met sociaalkritische romans over episoden uit de Amerikaanse geschiedenis (bijv. 'Ragtime'). 'De mars' is een magistrale roman over de Amerikaanse Burgeroorlog (1861-1865). Inzet van deze oorlog was de afschaffing van de slavernij die door de Unie van Noordelijke staten (onder leiding van president Lincoln) werd opgelegd aan de Confederatie van Zuidelijke staten. Generaal Sherman trekt met 60.000 soldaten door Georgia, South Carolina en North Carolina om de opstand van het Zuiden te breken. Shermans leger voert een totale oorlog: vijandelijke troepen worden aangevallen, steden met de grond gelijkgemaakt, plantages geplunderd. Doctorow voert een groot aantal personages ten tonele die dit inferno ondergaan: blank en zwart, soldaten van beide kampen, vrouwen en kinderen, slaven en generaals. Het knappe van deze roman is de korte montage van diverse verhaallijnen. Met snelle perspectiefwisselingen en een zintuiglijke stijl tovert Doctorow een totaalbeeld voor van wat oorlog is: een menselijk drama waarin iedereen verliest.

NBD|Biblion.

Paperback | 364 Pagina's | De Bezige Bij
ISBN10: 9023420608 | ISBN13: 9789023420606

Mijn nieuwe huisgenoot Sivan

Camino Blog

Ik heb een speciale Blog geopend om het verslag van mijn tocht over de Camino naar Compostella op te zetten. De foto's worden nu op Fotolog gezet (tzt ook op Flickr). Een uitvoerige beschrijving bij de geplaatste foto vindt je dan op Karen's Camino.

I love Billy: Billy Connolly-Shouting at the telly.

Londen

Om de vakantie toch maar op een leuke manier af te sluiten ben ik nog een paar daagjes naar Londen gegaan. Ik kom graag in Londen. Het is een relaxte stad, met zijn parken, buurten en pleinen. En de museums zijn gratis!Ook mijn grote favoriet. De National Gallery. Fijn aan Londen is ook het uitgebreide metro netwerk, dus ook met een geblesseerd voetje kun je je nog heel redelijk verplaatsen.
Het was goed cultuur snuiven deze dagen. Een bezoek gebracht aan de National Gallery, het British Museum, het Imperial War Museum en het Victoria & Albert (V&A). Heb goed bijgetankt. Nu weer aan den arbeid.

Marsvoet

Jaja. Het is wat.

Nadat ik terug ben gekomen voor de begrafenis van mijn opa, heb ik metteen even de kans gegerepen om bij de Fysiotherapeut langs te gaan. Ik han nl. sinds enkele dagen veel last van mijn rechtervoet gekregen. Nu was deze al een beetje beurs van de val van de trap, een maand voor vertrek. Hierbij had ik mij hak gekneusd, maar behalve wat stijfheid was er verder geen reden om niet op 1 maart te vertrekken. Helaas ging het een uur lopen buiten Charlesville mis. Het was pijnlijk genoeg om de laatste 2 dagen op een pijnstiller te lopen. Hopende om in Reims wat rust te pakken en daarna verder te kunnen gaan. Maar de fysio trok de conclusie dat het hier om een "stressfractuur in de voet" ging. Ook wel bekend als "marsvoet". Ik wist niet dat het bestond, maar hij drong erop aan vooral enige tijd rust te houden, totdat de pijn weg was.

Wat is eigenlijk een marsvoet? Ik heb even op internet gebladerd.

"MarsVoet (stressfractuur aan voet)"

WAT IS HET

Een stressfractuur is een breuk van of barstjes/scheurtjes in een bot, ontstaan door vermoeidheid c.q. overbelasting. Dit is zeker in de sport geen onbekend verschijnsel. Een marsvoet is zo'n stressfractuur. Het is vaak een breuk van of barst/breuk in één van de middenvoetsbeentjes - maar kan zich ook op een andere plaats voordoen - en komt vaak voor bij personen die vaak en lang wandelen (). Maar ook bij sporters met een te zwaar en overbelast trainingsprogramma komt het nogal eens voor. Vooral bij sprongsporten; b.v. hoog-/verspringen, volleybal, tennissen, maar ook andere veld en zaalspelen; vul maar aan.

Het kwam vooral veel bij soldaten voor, die lange marsen moesten maken op stugge legerschoenen, waaraan de voeten niet gewend waren en eigenlijk totaal ongeschikt om daarop zo lang te lopen. Daar komt dan ook de naam 'marsfractuur' later 'marsvoet' vandaan. Nu zie je het nogal eens voorkomen bij () lange afstandslopers en deelnemers aan de 4-daagse. Andere risicogroepen zijn o.a. jeugdigen, waarbij het skelet nog niet volledig is volgroeid en dus niet volledig belastbaar is en vrouwen met een lage botdichtheid.

Deze aandoening is berucht omdat ze ook het gewoon lopen belemmeren en soms verhinderen en zo lang aanhouden en op kunnen blijven spelen. Anders dan bij een totale botbreuk zijn de haarscheurtjes trouwens vaak moeilijk te herkennen en worden op een gewone foto niet goed zicht baar en soms over het hoofd gezien. Dit trauma [breuk/barst/(micro)scheurtjes] kan ontstaan in normaal bot, bij overigens normale personen, meestal door overbelasting; de belasting op het bot is te hoog of het bot is te zwak voor de gevraagde inspanning. Zoals al gezegd kan het in principe bij elk botje in de voet voorkomen. Maar een haarscheurtje in de voetwortel (het botstuk meer naar de enkel) is een zeer vervelende. Hierbij treedt dan meestal ook een plaatselijke zwelling op en wordt er een drukpijn ervaren(). Het wordt dan ook vaak niet als zodanig herkend. De pijn wordt speciaal bij loopsporten opgewekt bij de voetafwikkeling. Vaak genoeg bestaat er in rust geen pijn, daarom is het ook zo verraderlijk; je merkt er doorgaans in het begin niet veel van tot het te laat is en het scheurtje reeds tot een breuk is overgegaan.

Wanneer men dit letsel eenmaal heeft opgelopen, zal alleen een steunende bandage of in hardnekkiger en ernstiger gevallen voor 4-6 weken gips en relatieve rust de therapie zijn. Met relatieve rust bedoel ik niet 6 weken met de benen op de bank, maar de getroffen voet ontzien, dus niet of zo weinig mogelijk belasten. Het blijven bewegen is noodzakelijk om de conditie niet al te veel te verliezen en verstijving van spieren en gewrichten zoveel mogelijk tegen te gaan.

RESUMÉ Normaal geneest een gewoon vermoeidheidsbreukje binnen 4 tot 6 weken, maar in sommige gevallen kan dat wel oplopen tot 3 maanden. Einde citaat.

Nou, dat was het dan. Einde wandeling. Grote teleurstelling. Maar ik ben toch een geoefend loper? Ik heb toch vaker gehiked met rugzak en al. En ik was nog wel rustig begonnen? Je kunt er lang en breed over nadenken, maar het komt erop neer dat ik niet verder kan. Alles wil verder: het was verschrikkelijk leuk om te doen, heerlijk elke dag weer buiten op pad, mijn leven was even totaal omgegooid, ikwilde tot bezinning komen, dingen overdenken....

Dat moet dan maar een andere keer. Met deze blessure lopen is gekkenwerk. Je loopt zo de boel in gruzelementen en dan kun je Santiago op de buik schrijven. Voorgoed. Ik heb dus maar besloten om mijn leventje hier weer op te pikken en te wachten tot de volgende kans. Ik heb in ieder geval de stempels tot en met Reims. Dat heb ik alvast gelopen!

Weer thuis...

Met goede moed vanuit Charlesville vertrokken. Mijn spulletjes kunnen kopen: de sportwinkel bleek een enorme outdoor-supermarkt te zijn. Enfin, kon weer aan de wandel. Een flinke tocht naar Signy l'Abbaye. Weer richting de GR. Het was koud, op de hogere delen lag nog sneeuw. Een goede wandeling gehad. De regen kwam pas toen ik binnen was.

Ok de volgende dag naar Chateaux Porcien een mooie wandeling. Ik loop nu voornamelijk over de kleine plattelandsweggetjes. Op het moment dat ik de GR pak, kom ik in de modder terecht. Soms doe je het nog, om stukken binnendoor te gaan, maar het is toch nog iets te vroeg in het seizoen. Je merkt overigens dat de Champagne eraan komt: de heuvels zijn minder hoog en stijl. En de grond begint wit te worden van het krijt.

Chateaux Porcien ligt aan de Aisnes, de grens van de Ardennen en de Champagne. Dit is ook een een groot deel van WO I de frontlinie geweest. In Porcien was een gemeentelijke refuge. Dat betekent: voor 5 uur bij de Marie binnenlopen en dan overnachten in het plaatselijke judozaaltje. Erg leuk en het kost niets. Daar ook andere pelgrims ontmoet, een ouder stel uit Aken. Met deze mensen ook de volgende dag een stuk mee opgelopen.

Bij de sluis van Asfeld krijg ik een telefoontje van mijn vader. Mijn opa is die morgen plotseling overleden. Gelukkig was ik in de buurt van Reims, waar ze me de volgende dag konden ophalen. Helaas heb ik dus mijn tocht moeten onderbreken. Ik zit nu weer in NL en ga over 2 weken mijn tocht weer oppakken.

En France

Vandaag een berichtje uit Charlesville Meziere. Het ligt een beetje van het pad af, maar de weg naar Compostella loopt niet in een rechte lijn...

De week in Belgie was prachtig. Samen met oudcollega Suus 3 dagen in heerlijk weer gewandeld. Naar Luik en door naar Esneux. In Luik het broemde doopvont van Rogier van Hoei bekeken. Het was nog mooier dan verwacht! Door naar Esneux, een mooie maar zware wandeling naar het zuiden. Daar besloten dat ik niet op de goede ben. Ik heb dezelfe avond de trein gepakt naar Namen om te resetten. Suus uitgezwaaid op Luik, ze was fijn gezelschap. Dank je wel Suus.

In Namen een rustdag gepakt, andere wandelkaarten gekocht en daarna naar Dinant. Daar onderdak gekregen van de broeders in Leffe. Bijzonder om in zo n klooster te slapen. Daarna nog een eind langs de Maas gewandeld, afgebogen naar de Franse grens en die 2 dagen geleden overgestoken. .
Ik loop voornamelijk over de kleine plattelandsweggetjes. Via de GR is mooi, maar zeker in deze tijd van het jaar zwaar. Ik heb genoeg modderpaden gezien voor de rest van mijn leven. In Frankrijk is het weer intussen omgeslagen. Helaas ben ik in een streek terecht gekomen waar op het moment moeilijk onderdak te vinden is. Ook ben ik er achter gekomen dat mijn waterdichte broek niet meer zo waterdicht is... Dat is lastig

Om deze problemen op te lossen ben ik nu naar de Maas gelopen en heb in Riven zondag de trein naar Charlesville gepakt. Het is een grotere plaats, iets ten zuiden. Vandaag zijn de winkels weer open en ga op zoek naar een goede sportwinkel, die er schijnt te zijn. Morgen weer verder! Op naar Reims.

Maastricht!

Ben nu in het diepe zuiden, Maastricht wel te verstaan. Het TEFAF is bezig en alles staat op zijn kop. Gelukkig nog een kamertje kunnen vinden, midden in de stad voor een heel vriendelijke prijs. Gisteren nog naast de millionairs geslapen in St. Gerlach. Bij de kapel is een refuge. Voor de nederige pelgrim.

Het wandelen gaat goed, een blaartje hier en een pijnlijke voet daar, nog van de kneuzing. Maar al met al geen grote problemen. Ik doe het rustigaan en forceer niet.

Ik ben nu aan het einde van het Pieterpad gekomen. Ik denk dat ik het nog een keer ga lopen, maar dan in mei of het najaar. Als ik niet gebukt hoef te gaan in de wind en door de modder hoef te baggeren. Want het is hier mooi wandelen!

Ik ga zo eens Maastrig in. Een kaarsje opsteken bij Onze lieve vrouwe van de zee en bij St Servaas.

Bijna...

Ik heb gisteren mijn eerste stempel gehaald bij de St.Jacobskapel in de benedenstad van Nijmegen. Ik kan weg!

Six Nations

When Irish eyes are smiling,
Sure, 'tis like the morn in Spring.
In the lilt of Irish laughter
You can hear the angels sing.
When Irish hearts are happy,
All the world seems bright and gay.
And when Irish eyes are smiling,
Sure, they steal your heart away.

Herculaneum

Zaterdag 17 februari hebben Mas, Melanie en ik een bezoekje gebracht aan de Herculaneumtentoonstelling in het Valkhofmuseum in Nijmegen.

Herculaneum is het wat onbekendere broertje van Pompei, een stad aan de voet van de Vesuvius. Tijdens de beroemde uitbarsting van 79 werden deze steden bedolven en vergeten. Inmiddels is een deel van de Romeinse stad opgegraven. De bijzonder goed geconserveerde voorwerpen geven een beeld van de Romeinse wereld. Omdat in Herculaneum de tijd plotseling stil is komen te staan, krijg je nu de kans om (via de tentoonstelling) eens rond te spieken in het verleden alsof het gisteren is gebeurd. Erg mooi en indrukwekkend.

Dat gold ook voor de vertaling van 2 brieven van Plunius de Jongere, die de uitbarsting heeft als ooggetuige heeft beschreven aan zijn vriend Tacitus. Zijn oom Plinius de Oudere komt bij deze uitbarsting om het leven: "Brief van Plinius aan Tacitus"

De tentoonstelling duurt nog tot 18 maart 2007.