Marsvoet

Jaja. Het is wat.

Nadat ik terug ben gekomen voor de begrafenis van mijn opa, heb ik metteen even de kans gegerepen om bij de Fysiotherapeut langs te gaan. Ik han nl. sinds enkele dagen veel last van mijn rechtervoet gekregen. Nu was deze al een beetje beurs van de val van de trap, een maand voor vertrek. Hierbij had ik mij hak gekneusd, maar behalve wat stijfheid was er verder geen reden om niet op 1 maart te vertrekken. Helaas ging het een uur lopen buiten Charlesville mis. Het was pijnlijk genoeg om de laatste 2 dagen op een pijnstiller te lopen. Hopende om in Reims wat rust te pakken en daarna verder te kunnen gaan. Maar de fysio trok de conclusie dat het hier om een "stressfractuur in de voet" ging. Ook wel bekend als "marsvoet". Ik wist niet dat het bestond, maar hij drong erop aan vooral enige tijd rust te houden, totdat de pijn weg was.

Wat is eigenlijk een marsvoet? Ik heb even op internet gebladerd.

"MarsVoet (stressfractuur aan voet)"

WAT IS HET

Een stressfractuur is een breuk van of barstjes/scheurtjes in een bot, ontstaan door vermoeidheid c.q. overbelasting. Dit is zeker in de sport geen onbekend verschijnsel. Een marsvoet is zo'n stressfractuur. Het is vaak een breuk van of barst/breuk in één van de middenvoetsbeentjes - maar kan zich ook op een andere plaats voordoen - en komt vaak voor bij personen die vaak en lang wandelen (). Maar ook bij sporters met een te zwaar en overbelast trainingsprogramma komt het nogal eens voor. Vooral bij sprongsporten; b.v. hoog-/verspringen, volleybal, tennissen, maar ook andere veld en zaalspelen; vul maar aan.

Het kwam vooral veel bij soldaten voor, die lange marsen moesten maken op stugge legerschoenen, waaraan de voeten niet gewend waren en eigenlijk totaal ongeschikt om daarop zo lang te lopen. Daar komt dan ook de naam 'marsfractuur' later 'marsvoet' vandaan. Nu zie je het nogal eens voorkomen bij () lange afstandslopers en deelnemers aan de 4-daagse. Andere risicogroepen zijn o.a. jeugdigen, waarbij het skelet nog niet volledig is volgroeid en dus niet volledig belastbaar is en vrouwen met een lage botdichtheid.

Deze aandoening is berucht omdat ze ook het gewoon lopen belemmeren en soms verhinderen en zo lang aanhouden en op kunnen blijven spelen. Anders dan bij een totale botbreuk zijn de haarscheurtjes trouwens vaak moeilijk te herkennen en worden op een gewone foto niet goed zicht baar en soms over het hoofd gezien. Dit trauma [breuk/barst/(micro)scheurtjes] kan ontstaan in normaal bot, bij overigens normale personen, meestal door overbelasting; de belasting op het bot is te hoog of het bot is te zwak voor de gevraagde inspanning. Zoals al gezegd kan het in principe bij elk botje in de voet voorkomen. Maar een haarscheurtje in de voetwortel (het botstuk meer naar de enkel) is een zeer vervelende. Hierbij treedt dan meestal ook een plaatselijke zwelling op en wordt er een drukpijn ervaren(). Het wordt dan ook vaak niet als zodanig herkend. De pijn wordt speciaal bij loopsporten opgewekt bij de voetafwikkeling. Vaak genoeg bestaat er in rust geen pijn, daarom is het ook zo verraderlijk; je merkt er doorgaans in het begin niet veel van tot het te laat is en het scheurtje reeds tot een breuk is overgegaan.

Wanneer men dit letsel eenmaal heeft opgelopen, zal alleen een steunende bandage of in hardnekkiger en ernstiger gevallen voor 4-6 weken gips en relatieve rust de therapie zijn. Met relatieve rust bedoel ik niet 6 weken met de benen op de bank, maar de getroffen voet ontzien, dus niet of zo weinig mogelijk belasten. Het blijven bewegen is noodzakelijk om de conditie niet al te veel te verliezen en verstijving van spieren en gewrichten zoveel mogelijk tegen te gaan.

RESUMÉ Normaal geneest een gewoon vermoeidheidsbreukje binnen 4 tot 6 weken, maar in sommige gevallen kan dat wel oplopen tot 3 maanden. Einde citaat.

Nou, dat was het dan. Einde wandeling. Grote teleurstelling. Maar ik ben toch een geoefend loper? Ik heb toch vaker gehiked met rugzak en al. En ik was nog wel rustig begonnen? Je kunt er lang en breed over nadenken, maar het komt erop neer dat ik niet verder kan. Alles wil verder: het was verschrikkelijk leuk om te doen, heerlijk elke dag weer buiten op pad, mijn leven was even totaal omgegooid, ikwilde tot bezinning komen, dingen overdenken....

Dat moet dan maar een andere keer. Met deze blessure lopen is gekkenwerk. Je loopt zo de boel in gruzelementen en dan kun je Santiago op de buik schrijven. Voorgoed. Ik heb dus maar besloten om mijn leventje hier weer op te pikken en te wachten tot de volgende kans. Ik heb in ieder geval de stempels tot en met Reims. Dat heb ik alvast gelopen!